Adzjarië

Woensdag 11/8
Going west
’s Ochtends vroeg worden we met de taxi opgehaald door Lasha naar het treinstation en reizen met Teona en zijn zus naar Batumi. We zijn opgewonden en vol verwachting over de Zwarte Zee. Een vierde Georgiër, Misha, zal zich in Batumi bij ons aansluiten. Hij reist per marshrutka en dit is weer de gecorrigeerde en nu goede spelling :(. Misha heeft later besloten mee te gaan en kon dus ook geen treinkaartje meer krijgen en zeker in de zomermaanden moet je vroegtijdig reserveren. Het belooft een lange treinreis te worden. Lasha heeft de tickets voor ons allemaal gereserveerd. De trein is ook geheel volgeboekt. Er reizen voornamelijk Georgiërs mee met deze trein, uitgelaten en opgewonden, richting de kust om af te koelen en te ontspannen in deze hete augustusmaand. De vakantiestemming is te proeven in de atmosfeer. De trein is comfortabel en er is airconditioning. De reis voert over machtige dalen en rotsige rivieren, door diepe tunnels dwars door statige, granieten bergen en wouden waar vermoedelijk nog legendarische figuren ronddwalen ;). Andere reizigers kijken door onze ogen mee en genieten opnieuw van hun mooie land. En zij hebben natuurlijk wel eten . Wij waren minder goed voorbereid en kochten een ‘meer brood dan kaas’-khachapuri van een armlastig vrouwtje op een stationnetje ergens im irgendwo. Gelukkig wel heet (tskheli) en onthoud dat woord :p)

Special treatment
Overal in Georgië mag je roken…… behalve natuurlijk in de trein! En dat duurde minimaal 5 uur! Maar de Georgische goedzakken vertellen godzijdank hoe lang ze op welk station stoppen en roepen dan om dat je kan roken. De ene na de andere stampede voltrok zich om door de smalle deurtjes de wagons af te springen en er weer gauw op te klimmen, met of zonder hulp van anderen, als de trein treiterend weer begint te rijden. Wat een toestand… dan moet je ook maar niet roken ;) De conducteurs hadden er behoorlijk lol mee en schaarsgeklede vrouwelijke badgasten werden graag een handje/kontje geholpen de trein weer in.

Stad van 1000 gezichten
Na een lange treinreis van 5 uur zien we eindelijk vanuit onze coupe de Zwarte Zee. De trein zakt nu langs de kust af richting de eindhalte: Batumi. Gek genoeg valt ook de airco gelijktijdig uit en een warme, klamme deken maakt zich van ons meester. Of was het de spanning? De stad ligt op een landtong in de Zwarte Zee omgeven door havengebied, modern, mondain en massaal. ¬¬ Batumi is wat betreft levendigheid de tweede stad van Georgië (Kutaisi is qua inwonersaantal de tweede stad, na Tbilisi). Door alle toeristen barstte de stad uit haar voegen en overal waren de straten opgebroken omdat er veel en snel gebouwd wordt. Het is wel een prachtige stad, met geweldig gerestaureerde oudbouw en klassiek aandoende of juist futuristische nieuwbouw. Oekraïeners, Armeniërs, Adzjaren, Georgiërs, Russen, Europese toeristen en Turkse vrachtwagenchauffeurs. Vanaf de stad naar zee loopt parallel aan de zee een brede boulevard, met strandtentjes, restaurants en attracties voor kinderen. Het leken eigenlijk wel 4 boulevards achter elkaar en na de 4e kwam je eindelijk bij het strand en de zee! Helaas een keistrand en het water in Batumi is door de havens niet schoon . Maar de badgasten zijn er voor hun vertier en laten dat merken ook. Ontblote bovenlijven, badkleding en zeer luchtige, korte rokjes en jurkjes. Batumi is sun, sea en sexy :), een trendy jonge meermin in vergelijking tot de oude vrouwe Tbilisi.

Verblijven of ver blijven?
Vanaf het station (5 km buiten het centrum) in Batumi gaan we op weg naar de 2 gereserveerde appartementen. We doorkruizen de stad naar een van de achterliggende wijken aan de voet van de heuvels. Het eerste appartement is voor Lasha, zijn verloofde en zijn zusje. Hier wachten wij op de sleutel voor het appartement waar wij zullen verblijven samen met Misha, die nog met de marshrutka onderweg is. Omdat we nogal lang moeten wachten, worden we bij de verhuurder en zijn vrouw uitgenodigd voor een maaltijd van dit keer echte huisgemaakte khachapuri, salades en een zoete watermeloen. En het smaakt.

Na een paar uur heeft de eigenaar van het 2e appartement laten weten dat we kunnen komen en gaan we kijken. Het is om de hoek. Daar aangekomen blijkt het om het huis te gaan van een vrouw van naar schatting 65 jaar en een behoorlijk groot huis. De inrichting van het huis ademt wel de sfeer uit van de Veerkampjes. Maar daar is overheen te komen door gewoon je zonnebril op te houden binnenshuis :p. De vloer staat stijf in de lak, de tv staat loeihard en madame Mikmakshvili staat in de keuken haar potje te koken. Het is bloedheet in het huis! Lasha en de verhuurder vertrekken na enig uitleg en laten ons achter. We zoeken een van de kamers uit, maar de een is nog heter dan de ander. Er was een dubbelbed en 2 enkele in de andere kamer. Daniël probeert er achter te komen wanneer Madame zou verdwijnen, maar begreep uit haar woorden dat zelfs haar man er ook nog bij zou komen! Hoe, wat en waar dan??? Er waren maar 4 slaapplaatsen! Uiteindelijk besloten we Lasha te bellen voor een oplossing. Andere huizen waren niet direct beschikbaar en ruilen was geen optie, omdat Madame niet goedkeurde dat de meisjes met Lasha in één huis zouden verblijven. Hallo, u woont in Batumi, mevrouw! Ooit uw aquarium uit geweest? :p

Uiteindelijk besloten we een hotelkamer te nemen en de rest zou in het 1e appartement verblijven. Maar wij zaten dan wel in centrum en zouden dus wel ver van elkaar blijven. Wilden we dat? :s Met z’n vijven met de taxi naar het hotel en daar bleek het om de bruidssuite te gaan. Hilariteit alom ook bij de hoteljongen over ons verblijf daar en de hitte nam gestaag toe. Gelukkig had het hotel airconditioning ;)

Donderdag 12/8
Geen plaats meer in herberg of huis
Die avond kwam Misha aan en ging samen met Lasha op zoek naar een appartement. Ook de volgende dag gingen we met z’n vieren met een taxi op zoek naar een nieuw appartement voor de komende dagen in Batumi. We hebben de hele stad gezien en meerdere appartementen, maar geen voldeed aan onze eisen en het was bloed- en bloedheet :s. De hotels waren volgeboekt en de enige beschikbare privéappartementen zouden haastig ontruimd moeten worden voor ons. Toen we aankwamen bij een flat, waar een 4-jarig jongetje zijn kamer zou moeten afstaan, was bij ons de maat vol. We probeerden uit te leggen aan de Georgiërs dat dat voor ons echt niet kon en bijna ten einde raad klopten we aan bij een Turks hotel.

Tskheli Khatuna
Het hotel is van een Turkse eigenaar die een hotel runt voor de vele vrachtwagenchauffeurs. De lieve hostess Khatuna, een Adjzaarse, heeft Turks geleerd om de heren te woord te staan en vertelde ons gelijk dat in de club ernaast veel leuke dames kwamen. We wisten gelijk welk vlees we in de kuip hadden :s. Maar de kamers waren redelijk en er waren 3 naast elkaar beschikbaar omgeven door een rondlopende gang aan deze kant en een rondlopend balkon aan de andere kant. Mooi pand, neo-classisistisch en erg Turks ingericht met zelfs water en zeep uit Turkije, zeer tot ergernis van onze Georgiërs. We besloten het te nemen, vooral ook omdat er airco was. Na ons kwamen 2 worstelende rugzaklifters uit Duitsland binnen, die we met vertaling en alles een handje hebben geholpen. Ze deden een trip rond de Zwarte Zee en waren in Turkije begonnen en wilden daar via Georgië, Abchazië, Rusland, Oekraïne en Bulgarije weer eindigen.

Later die avond keerden we terug naar het hotel. Tot overmaat van ramp waren de airco’s uit op de kamers. Er was stroomstoring geweest. Tskheli Khatuna of ‘hete Khatuna’ of zoals Jan het uitsprak: ‘Schele Khatuna’ deed haar naam eer aan en was moordend heet en het stonk naar voorgaande ontmoetingen tussen chauffeurs en de dames van naast. Er werden uit het naastgelegen Turkse restaurant ranzige ventilatoren aangesleept, waarvan een geen voet had :p. We besloten de hete en nu ook ranzige nacht niet daar door te brengen. Daniël had uitnodigingen gekregen van de Georgische top-DJ, Gio Shengelia en dus gingen we naar de Sheraton Lounge club en de bijbehorende beachclub en bleven daar tot 6.30u, een verhaal op zich, maar dat laten we nu maar zitten :p. We doorstonden de rest van de ochtend in het hete hotel met het advies de douche te laten lopen en de ramen wijd open te houden. Tskheli Khatuna moest ons tegen haar zin in wel iets in rekening brengen van haar baas; we betaalden 90 lari (35 euro) voor 3 kamers ;)). De echte naam van het hotel……? Ow please, don’t go there! :p

Dooreten, dooreten en dan boem.
We hadden besloten in de vooravond naar Gonio te gaan, waar Misha een prachtig restaurant wist in de bergen. Ook de taxichauffeurs die hij had geregeld beaamden dat en ja hoor, na een spannende rit door de bergen kwamen we bij het oord aan. Wederom prachtig gebruik gemaakt van de natuurlijke omgeving langs een bergstroom met flink wat rotsen en watervallen. Het was er aangenaam koel in vergelijking tot de moordende hitte van Batumi. Wij huurden de hoogste plek aan de bovenstroom, aten vlees- en groentespijzen en brood en als klap op de vuurpijl khachapuri acharuli ofwel de Adzjaarse khachapuri. De Georgiërs zeiden wel dat we niets anders konden eten dan, maar wij begrepen het blijkbaar niet zo goed. De khachapuris kwamen als laatst, voor Teona, Misha, Daniël en Jan. De overigen keken geamuseerd toe (ook de chauffeurs aten mee). Het brood is gebakken in een bootvorm, met een heerlijke hete kaasvulling waar een rauw ei overheen wordt gebroken. De bedoeling is het geheel door elkaar te roeren en het brood in zijn geheel op te eten, zonder restjes! We spreken over een heel brood, geen broodje! Damn! Gelukkig had Daniël de zijne zonder ei besteld :). We hebben zeker 2 uren over die khachapuri gedaan en alles moest op, om de Adjzaren niet te beledigen, zei men. Wij zouden het restaurant niet mogen verlaten of de grens met Turkije worden overgezet :s. Wij twijfelden of dat echt zo was, maar aangezien ook Teona (zelf Adjzaarse) en Misha ook flink aan de bak gingen, deden we toch maar ons best :s. En alle Georgiërs lagen dubbel. Lasha hielp 3 mensen om de khachapuris weg te werken, maar het leek wel de wonderbaarlijke spijziging. Het brood werd nooit kleiner! En het ijskoude water dat je erbij moest drinken, hielp ook niet. Daniëls grap over ‘dooreten, dooreten en dan boem’ werd ook door de Adzjaarse chauffeurs begrepen en de rest van de avond lagen ze daar dubbel om (en ook nog de volgende dag ). Maar het ging op, alhoewel Jans deel voortijdig langs onnatuurlijke weg in het toilet belandde :p. We hadden de Adzjaarse rite overleefd, maar weten eerlijk gezegd nog steeds niet of het echt was of dat het een grap was.

Adzjarië
Adzjarië is één van de 3 autonome regio’s in Georgië, naast Abchazië en Zuid-Ossetië (Tskhinvali), maar is als enige taalkundig wel Georgisch. Een redelijk deel van de Adzjaarse bevolking is moslim, maar bij de nieuwe generaties zijn veel wederkeerlingen naar het Christendom. Zij beweren onder druk van de Turkse overheersing moslim te zijn geworden en onder het communisme was religie nooit een issue. Nu, kun je als Georgiër eigenlijk geen moslim zijn, dus bekeren de jonge Adzjaren zich tot het orthodoxe geloof. Desalniettemin hangen in de Adzjaarse taxi’s naast de orthodoxe heiligen ook het blauwe oog of de Khamsa.

De Adzjaren zien er mediterraanser uit dan de overige Georgiërs, maar dat geldt ook voor het land. Het klimaat daarentegen gaat qua broeierigheid en luchtvochtigheid eerder richting de tropen. Tussen de zee en de achterliggende bergen geklemd, blijft de vochtigheid als een mistdeken over het land hangen, wat de reden is voor de vele theeplantages en zelfs bananenbomen.
Langs de Adzjaarse kust liggen de stranden van de Zwarte Zee, veelal keistranden, maar op sommige plaatsen mooie zandstranden bij Gonio, Sarpi, Ureki en Kobuleti. De zee is uiteraard niet echt zwart, maar schijnt erg diep te zijn, waardoor zij er donkerder uitziet dan gemiddeld. Van oudsher trekken de Georgiërs en de landbesloten Armeniërs in de zomer naar deze badplaatsen voor vakantie en regelen hun verblijf al maanden van tevoren. Daarom konden wij ook geen goede woning meer vinden; we hadden te kort geleden ad hoc besloten naar de Zwarte Zee te gaan.

Vrijdag 13/8
Dodemansrit
We wilden niet opnieuw op zoek naar een woning en besloten het lot te tarten op vrijdag de 13e :s en met een taxi terug te keren naar Tbilisi. Misha wist te vertellen dat taxi’s die in de ochtend naar Batumi kwamen voor 200 lari, graag mensen mee terugnamen voor een mindere prijs. We kwamen met hulp van onze chauffeurs op 50 lari. Onze Georgische vrienden gingen naar de ouders van Teona in Kobuleti en wij wilden beslist niet het huizendrama van Batumi herhalen of nog langer in de broeierige hitte blijven. Het werd de taxi naar Tbilisi, een rit van 6 uren, via Kobuleti verlieten we Adzjarië door het bergachtige Guria en de vlakten van Imereti. We kwamen onderweg de president en wellicht zijn vrouw (Misha en Sandra ;)) onder escorte tegen en de chauffeur vertelde dat Tarkan een concert gaf. Wij snapten het verband toch niet helemaal ;)

De chauffeur fungeerde als gids, maar toen hij in slaap dreigde te vallen en Daniël door zijn Georgische en Russische woordenschat heen was, besloten we te stoppen en een hapje te eten ter verfrissing. Dat hielp! We vervolgden onze weg en passeerden Borjomi National Park bovenlangs door de imposante bergwouden van de Gedsamania Range. In de gorges van de bergen waren families kennelijk aan het picknicken, want er stegen geuren op van geroosterd vlees en we watertandden. De chauffeur vertelde dat hij vandaag geen vlees, vis en zuivel at, want het was vrijdag en dat was een orthodoxe traditie. Morgen zou hij zijn vasten breken met vis. We waren 2 keer gestopt om te tanken, maar om voor ons onverklaarbare reden, stelde de chauffeur steeds het tanken uit tot de volgende gelegenheid. En dus sloeg de motor af op een steile helling in een haarspeldbocht en strandden we op een plek waar een tunnel door de berg in aanbouw was door een Chinese maatschappij. Vrijdag de 13e? :s. De chauffeur vervloekte zichzelf en waagde een aantal pogingen om de motor te starten tegen de berg op. Het verkeer dat ons steeds op het laatste moment zag, reed gelukkig niet hard vanwege de haarspeldbocht, maar de afgrond naar rechts was honderden meters diep. Uiteindelijk besloot hij de auto te keren en de berg af te glijden, waardoor de motor wel aansloeg en reden we terug naar de laatste benzinepomp.

Ter compensatie voor zijn gêne begon de chauffeur steeds meer te vertellen over het landschap om ons heen en de wetenswaardigheden. Het joodse Surami, waarvan de gehele bevolking was verhuisd naar Israël, de goede luchten van Khashuri voor astmapatiënten en de bekende Georgiërs die hier en daar waren geboren: Shevardnadze, Kipanidze en Jozef ‘Stalin’ Dzhugashvili. Zo kwamen we in Gori, waar Stalin was geboren en zagen de sporen van de oorlog 2 jaar geleden. Links lag Tskhinvali en daarachter de toppen van de Kaukasus. We zagen de vluchtelingenkampen en de militaire highway in wederaanbouw, strategisch snijdend door het land. Via het heilige hart van Kartli (bij Mtskheta) zagen we Tbilisi liggen en kwamen tegen half 9 na een pittige, maar indrukwekkende rit weer thuis in ons geliefde Tbilisi. Eindelijk thuis! :)